Shefqet Avdush Emini

Një vizion shpirtëror në ngjyra: Piktura e Shefqet Avdush eminit

Një vizion shpirtëror në ngjyra: Piktura e Shefqet Avdush Eminit

Shefqet Avdush Emini është një nga emrat më të veçantë të artit bashkëkohor shqiptar, i cili ka krijuar një gjuhë vizuale të pangatërrueshme përmes abstraksionit ekspresiv dhe ngjyrave të fuqishme. Veprat e tij nuk kufizohen te bukuria estetike, por synojnë të depërtojnë në thelbin e përvojës njerëzore. Piktura që kemi përpara është një shembull i qartë i kësaj qasjeje, ku figura njerëzore del nga kaosi i ngjyrave për të shndërruar telajon në një reflektim mbi shpirtin, ekzistencën dhe universalen.

Analiza vizuale

Në qendër të veprës shfaqet një figurë njerëzore e stilizuar, e cila nuk ka konture të qarta dhe duket sikur tretet në sfond. Ky trajtim i figurës nuk synon të paraqesë një individ të caktuar, por njeriun në kuptimin universal – një simbol i brishtësisë, i lëvizjes së përhershme dhe i kërkimit shpirtëror. Sfondi dominon me blu të thellë, një ngjyrë që krijon ndjesinë e qetësisë, pafundësisë dhe meditimeve të brendshme. Në kontrast të fortë, qendra e figurës shpërthen me të kuqe, portokalli dhe të verdhë, duke dhënë energji, tension dhe një gjendje dramatike.

Ky kontrast ngjyrash nuk është i rastësishëm: ai shpreh dualitetin e përjetshëm të jetës – qetësinë dhe trazimin, shpresën dhe ankthin, dritën dhe errësirën. Figura e vendosur në mes të këtyre ngjyrave bëhet ura që lidh dy botë, duke përfaqësuar njeriun e vendosur mes tokësores dhe shpirtërores.

Teknikë dhe stil

Brushët e Eminit janë të lira, të shpejta dhe të fuqishme. Lëvizjet e ngjyrave krijojnë një ndjesi procesi, sikur tabloja është ende në formim. Ky element e bën veprën të gjallë dhe dinamike, duke lënë përshtypjen se figura është në një udhëtim të përhershëm, e jo e ngurtësuar në një moment të vetëm. Kjo teknikë është karakteristikë e qasjes ekspresioniste-abstrakte të artistit, ku forma nuk është qëllimi kryesor, por mjeti për të përçuar ndjenja dhe reflektime.

Lexim kritik

Në planin kritik, kjo pikturë mishëron filozofinë artistike të Shefqet Avdush Eminit: një art që synon të depërtojë përtej realitetit të dukshëm dhe të flasë për shpirtin. Figura e paqartë, që shpërbëhet mes ngjyrave, është metaforë e identitetit njerëzor të paqëndrueshëm dhe gjithnjë në transformim. Përmes kësaj vepre, artisti ngre pyetje të rëndësishme: Kush është njeriu në raport me botën? A është ai një qenie e rrënjosur në tokë apo një udhëtar shpirtëror në pafundësi?

Në këtë kuptim, vepra nuk mund të lexohet vetëm në nivel estetik, por duhet parë si pjesë e një diskursi më të gjerë mbi ekzistencën, identitetin dhe përvojën e njeriut.

Piktura e Shefqet Avdush Eminit është më shumë se një imazh: ajo është një poezi e vizatuar me ngjyra, një reflektim i hapur mbi jetën dhe shpirtin njerëzor. Artistit i ka dalë të krijojë një vepër që nuk i ofron shikuesit përgjigje të gatshme, por e fton në dialog, në mendim dhe në përjetim personal. Ky është thelbi i artit të tij – një art që tejkalon kufijtë e telajos dhe shndërrohet në një udhëtim shpirtëror.
 

Lees meer >> | 49 keer bekeken

Kthimi i portretit dhe padrejtësia e harrimit

AUTORI I PIKTURES: SHEFQET AVDUSH EMINI, viti 1990

Tek i shikuarit e shumë veprave të Sallonit Pranveror mund t'ua kushtosh edhe i njëjti përfundim: se një kthim i portretit e figurës është bërë në pikturën e grafikën e Kosovës. Ky kthim është shprehje e një kërkimi të ri për njerëzoren, për njeriun konkret me të gjitha tiparet e veçoritë e tij që vjen si kundërpeshë e një kohe të gjatë të mbizotërimit të abstraktes. Në shumë nga këto vepra, veçanërisht në pikturë, përmes figurës njerëzore dhe të portretit, është arritur një intensitet i lartë shprehës e ndjesor. Në këtë kuadër bien në sy portretet e Shyqri Galicës, të bëra me një ndjeshmëri të hollë e të thellë, si dhe punimet e Gjokë Paskalit, të Gjelosh Gjokajt etj.

Në këtë radhë përmenden edhe pikturat e Rexhep Ferrit, me një ngarkesë të madhe emocionale e dramatike, me një shprehje të figurës njerëzore që shpesh shndërrohet në simbol të fatit e gjendjes së njeriut. Në këtë plan, Sallonit XVII Pranveror i kanë dhënë një kontribut të dukshëm edhe piktorët Avni Behluli, Adem Kastrati, Gazmend Halilaj, Tahir Emra, Bashkim Kuçuku etj.

Një vend të posaçëm në këtë ekspozitë e zë edhe grafika, ku vërehet një prirje e kthimit kah figura dhe kah kompozimet figurative, duke ruajtur njëkohësisht edhe elemente të abstraktes. Këtu dallohen punimet e Engjëll Berishës, Agim Çavdarbashit, Musa Qarrit, Luan Mulliqit etj.

Në tërësi, Sallonit XVII Pranveror dëshmon se arti figurativ dhe ai aplikativ i Kosovës gjendet në një fazë të re të zhvillimit, ku krahas kërkimeve të vazhdueshme formale e stilistike, vihet re një përpjekje për t'u kthyer te figura, te portreti, te njeriu si qendër e universi shprehës e artistik.

Në këtë kuadër, një vend të dukshëm zë edhe skulptura, ku spikasin veprat e Agim Çavdarbashit, Tahir Emrës, Hasan Kallakut, Rexhep Ferrit, Ismet Jonuzit, Zef Shoshit, Bashkim Kuçukut, Ndue Ukajt, Gazmend Halilajt, e të tjerëve.

Kthimi i portretit dhe padrejtësia e harrimit

Në këtë artikull të vitit 1990 për Sallonin XVII Pranveror të Arteve Figurative dhe Aplikative të Kosovës, vihet në pah kthimi i figurës dhe portretit si një shenjë e re e kërkimit artistik. Përmenden emra të shumtë të piktorëve dhe skulptorëve të njohur të kohës, vlerësohen veprat e tyre, nxirren në pah ndjeshmëritë, emocionet dhe kërkimet formale që ata sillnin. Por, brenda gjithë këtij panoramimi, mungon një emër i rëndësishëm: ai i artistit Shefqet Emini, i cili në atë kohë kishte ekspozuar një portret të Shtjefën Gjeçovit.

Kjo heshtje nuk është rastësore. Ajo është shprehje e një mendësie të vjetër shoqërore, e një padrejtësie që shoqëria jonë i ka bërë shpesh njerëzve të talentuar e të ndershëm. Gazetari i kohës, që i rreshton emrat e shumicës së pjesëmarrësve dhe i lavdëron ata, tregohet i padrejtë, i paanshëm dhe pa karakter kur anashkalon krejtësisht një artist që realisht kishte sjellë një vepër me peshë. Ky është një shembull i qartë se si në shoqërinë tonë shpeshherë nuk vlerësohen të aftët, por promovohen gjysmakët, servilët dhe ata që dinë të përshtaten me rrethana të padrejta.

Portreti i Shtjefën Gjeçovit, i realizuar me përkushtim artistik, nuk përmendet as me një fjalë. Ky është një tregues i hidhur se, në vend që arti të ishte hapësirë e meritës dhe e ndriçimit kulturor, shpeshherë është përdorur si arenë për servilizëm dhe përjashtim. Dhe pikërisht këtu ngrihet pyetja themelore: si mund të kërkojë një shoqëri demokraci e liri, kur vetë nuk ka drejtësi, kulturë dhe ndershmëri?

E vërteta është se në shoqërinë tonë, deri vonë, kanë dominuar njerëz pa vizion e pa aftësi, por të zellshëm në shërbim të pushteteve dhe interesave të ngushta. Ky realitet është një plagë e thellë që ka ndikuar jo vetëm në art, por edhe në politikë, kulturë dhe jetën publike në përgjithësi. Për fat të keq, kjo sëmundje e shoqërisë – preferimi i njerëzve të padenjë përpara atyre të vërtetëve – vazhdon të përsëritet edhe sot.

Nuk është rastësi që Gjergj Fishta, i zhgënjyer thellë, do të thoshte: “Le ta dijë e tërë bota mbarë se Gjergj Fishta s’është më shqiptar.” Këto fjalë nuk ishin një dorëzim, por një thirrje e ardhur nga një shpirt i djegur nga padrejtësia dhe tradhtia. Ato vlejnë edhe sot, sepse shpesh i shohim në pushtet, në kulturë dhe në institucionet kyçe, njerëzit e korruptuar, pa moral e pa karakter, që pa u turpëruar fshihen pas petkut të patriotizmit.

Por, pavarësisht errësirës së së kaluarës dhe peshës së padrejtësive, ka një shpresë: rinia. Vetëm nëse brezat e rinj do të ngrihen me vetëdije të lartë, me guxim për të ndarë të mirën nga e keqja, për të larguar baltën nga postet vendimtare dhe për të mos lejuar manipulimin e figurave të vërteta, vetëm atëherë mund të ketë një të ardhme më të ndritur. Përndryshe, nëse vazhdojmë të pranojmë trashëgiminë e sëmundshme të interesave të ngushta dhe të oportunizmit, atëherë rrezikojmë të humbasim edhe atë pak atdhe që kemi.

Prandaj, ky rast i vitit 1990, kur një artist u la në heshtje të qëllimshme, nuk është thjesht një anekdotë e historisë së artit tonë. Ai është një simbol i padrejtësisë shoqërore, një kujtesë e hidhur se sa shpesh kemi lejuar që mediokriteti të përjashtojë vlerën e vërtetë. Dhe është një thirrje që kjo të mos përsëritet më.

Lees meer >> | 150 keer bekeken

IRONIA E PADREJTËSISË NË ART

KUR VIZATOHET FYTYRA E KOHËS
(Shënime për Bienalin VII të vizatimit)

Me anë të penës, lapsit, bojës, ngjyrës artistët kanë “fiksuar” në peizazhe, kanë shënuar portretizime për bashkëkohësit, kanë kultivuar dëshmitarin. Ajo po bëhet një “kalendar” për të njohur kohën, vendin e veprimet e njerëzve në të. Kësaj kohe, në mjediset e Galerisë Kombëtare të Arteve, është i pranishëm Bienali i vizatimit, ky manifestim i rrallë, i cili ngjall kurreshtje, tërheq, gjallëron e mbush kohën e zbrazët duke e kthyer atë në burim idesh, ngacmimesh e debatesh shkencore mbi artin. Ky Bienal ka qenë objekt edhe për një studim të artit tonë figurativ.

Mungesa në këtë manifestim e disa autorëve është një dukuri që nuk ka kaluar pa u ndjerë. Po ashtu, pjesëmarrja e mjaft autorëve të rinj është një dukuri pozitive. Kjo është një garë e lirë për të dhënë më të mirën nga vetja, për të shprehur me vepra, mendime e mesazhe të drejtpërdrejta ose të tërthorta, në të cilat mishërohet jo vetëm e përditshmja jonë, bota e kohës dhe e jetës, bota morale, humane e filozofike.

E reja e trazuar në këto ekspozita ngjall në të shumtën e rasteve botën e pasur të ngjyrave dhe të formave, një botë poetike të pasur e të fuqishme. Temat, subjekti i zgjedhur nga artistët janë: jeta, puna, bota urbane, autobiografia jonë e strukturuar përmes linjës dhe formës.

Te vizatimet e ekspozuara të Musli Mulliqit i shquar lirizmi i hollë, delikat, si dhimbje dashurie e si ëndërrim poetik. Te Agim Nebiu shquhet serioziteti i qasjes shpirtërore ndaj jetës, pjekuria plot kulturë. Në një tjetër vizatim, portreti dhe kompozicioni i Shpend Bengës vjen i qartë, i menduar, i ndërtuar me ngrohtësi e shprehje të pasura të ndjenjës artistike. Në tablonë e Astrit Lulakut bie në sy interesi për elementët e thjeshtë përmes arbërit. Ndërsa, Gaspër Dragu na ofron vizatime ku ngjyrat e hapura mbushin me jetë figurat dhe format e buta mbeten si kujtime të vagullta por të ngrohta.

Te Shefqet Emini mendimi që ka shtyrë për të realizuar një portret është ai i familjes njerëzore, sidomos e shprehur përmes autoportretit. Edhe Maks Velo mbetet besnik i kërkimit artistik, që në këtë bienal përfaqësohet me një sërë veprash, ku bie në sy portreti i Rexhep Ferrit. Mendonim se ky artist vjen i pjekur, i pasur me ide e elemente, nganjëherë nuk e kapëre dhe nuk e dëshiron as vetë kufirin.

Muhamet Shala, përmes vizatimeve të tij, të imponon me zhdërvjelltësinë, realizmin e ndjenjës, realizimin e hollësishëm. Ky artist ka një prirje për t’u përqendruar në portret, për të nxjerrë atë si element energjik dhe si artistik. Mund të themi, madje, se veprat e tija përbëjnë një frykë të rëndësishme të këtij bienali.

Në një vizatim të madh realist të Fatmir Zajmit ka një dhënie epike, puna është gjallëruese, vizatime që përbëjnë kami të kësaj ngjarjeje artistike.

Zehra Agim, me ngrohtësinë dhe finesën që e shquan femrën e këtij vendi, për vizatimin e saj ka shfrytëzuar me pasion tematikën e jetës së përditshme, por duke e shndërruar atë në një hapësirë me tingujt e kohës që shprehin harmoninë e saj shpirtërore.

Vizatimet e piktorit kosovar Adem Kastrati kanë pasur përherë një tërheqje për publikun. Përsëri ky autor është shfaqur me një krijimtari të mbushur me ide, e realizuar me mjeshtëri dhe përvojë.

Një vend me peshë në këtë Bienal zë edhe arti i vizatimit të artistit Milot Tërshana. Ai, me natyrshmërinë e tij dhe përkushtimin, arrin të shprehë, jo vetëm me saktësi, por edhe me forcë ndjenjën artistike dhe mendimin.

Ky bienal i ka dhënë një vend të veçantë vizatimit të Kadri Jasharit, i cili, nëpërmjet një forme të thjeshtë, por të menduar thellë, arrin të shprehë një ide universale. Edhe vizatimi i Milosh Nikolli është i mbushur me forcë shprehjeje dhe me një strukturë të veçantë kompozicionale.

IRONIA E PADREJTËSISË NË ART

Ah, sa me respekt paska shkruar kritiku i artit Skënder Boshnjaku për vizatimin e Shefqet Eminit! Sa fjalë, sa peshë, sa rendësi ))... Dhe me plot të drejtë – autoportreti i tij në Bienalin e vizatimit në Prishtinë ishte një nga punimet më të arrira. Juria seleksionuese, unanimisht, i caktoi shpërblimin. Një vendim i pastër, i ndershëm, i bazuar vetëm mbi vlerën artistike.

Por ja ku hyn në skenë “tradita jonë” e errët. Të nesërmen, si me magji, shpërblimi iu dha dikujt tjetër – një artisti me emrin Muhamet Shala. Pa jurí, pa kritere, pa turp. Ky ishte akti i zakonshëm i asaj që ne e quajmë me delikatesë mafia kulturore. Dhe si çdo mafie, ajo nuk i njihte kufijtë e arsyes, të meritës e as të drejtësisë.

Një anëtar i jurisë, me inicialet Xh.Xh., e pranoi hapur: “Ne të gjithë ishim njëzëri, shpërblimi ishte për Shefqetin.” Madje ai i kërkoi gazetarit të njohur të asaj kohe, A. Kajtazi, që të shkruante për këtë padrejtësi. Dhe gazetari – si çdo profesionist i devotshëm ndaj heshtjes – premtoi shumë, por nuk shkroi kurrë asgjë. Ironia e madhe e profesionit të lirë: kur duhet të thuash të vërtetën, më mirë e mbyt në fjalë të pambyllura.

Dhe kështu, e vërteta u mbulua, ndërsa padrejtësia festoi. Sepse tek ne gjithmonë ka qenë më lehtë të nënçmosh meritën sesa ta nderosh atë. Më lehtë të përkulesh para intrigës sesa para vlerës.

Mos t’i fajësojmë armiqtë e jashtëm – jo! Tradita e plehut është rritur me kujdes brenda nesh. Dhe si çdo kulturë e deformuar, ajo vazhdon ende sot. Atëherë ishte “normale” të vidhje një shpërblim, sot është po aq “normale” të vjedhësh mundësitë e të rinjve, të mashtrosh publikun dhe të tallesh me artin.

Ky rast nuk është thjesht një kujtim i hidhur, por një aktakuzë ndaj një pjese të shoqërisë sonë që e ka harruar nderin. Është një ironi e zymtë që në vendin tonë arti duhet të luftojë jo vetëm për t’u kuptuar, por edhe për t’u mbrojtur nga bandat kulturore që fshehin krimet e tyre pas emrit të traditës.

E ardhmja? Le të shpresojmë se brezi i ri nuk do të trashëgojë këtë ligësi. Le të shpresojmë se do të kemi një shoqëri të shëndoshë, ku shpërblimi i artistit nuk vidhet natën, e ku e vërteta nuk groposet në heshtje. Deri atëherë, mbetet detyra jonë të kujtojmë, të denoncojmë dhe – me një ironi therëse – të përqeshim ata që ende guxojnë ta quajnë këtë kulturë.

Lees meer >> | 152 keer bekeken

Kjo pikturë e Shefqet Avdush eminit është një shembull i fuqishëm i mënyrës se si arti abstrakt mund të komunikojë emocione

Kjo pikturë e Shefqet Avdush Eminit është një shembull i fuqishëm i mënyrës se si arti abstrakt mund të komunikojë emocione, ide dhe gjendje shpirtërore pa u mbështetur në forma të qarta dhe të lehta për t’u identifikuar. Ngjyrat, struktura dhe mënyra e aplikimit të bojës sugjerojnë një gjendje dinamike, të tensionuar dhe të mbushur me energji krijuese.

Analiza e ngjyrave
Dominon një sfond blu, i cili jep ndjesinë e thellësisë dhe hapësirës, por ky blu nuk është i qetë dhe statik – ai ka lëvizje, valëzim dhe dritë-hije që e bëjnë të ndihet sikur është një det apo një qiell në trazim. Në kontrast të fortë, shfaqen ngjyra të ngrohta – e kuqe e ndezur, portokalli, rozë – që shpërthejnë në qendër të kompozimit, duke tërhequr syrin dhe krijuar një pikë kulmore dramatike. Kjo përplasje e ngjyrave të ftohta dhe të ngrohta krijon tension vizual, një dialog të brendshëm midis qetësisë dhe pasionit, mes distancës dhe afërsisë emocionale.

Forma dhe interpretimi simbolik
Në shikim të parë, format mund të duken të paqarta, por me vështrim të gjatë fillojnë të marrin kuptime të ndryshme. Piktura sugjeron një formë rrethore ose harkuese, ku duket sikur dy masa ngjyrash rrethojnë një hapësirë të zbrazët blu në mes. Kjo boshllëkësi qendrore mund të interpretohet si një metaforë e boshllëkut ekzistencial, një hapësirë reflektimi ose madje një portë drejt një dimensioni tjetër shpirtëror.

Figura që dalin nga ngjyrat mund të përfytyrohen si silueta njerëzore të zhytura në një proces dialogu, konflikti apo bashkimi. Ka një ndjenjë të fortë të lëvizjes dhe tranzicionit – sikur gjithçka është në proces transformimi.

Energjia dhe teknika
Stili i Eminit është ekspresiv dhe i lirshëm. Goditjet e furçës janë të fuqishme, pa kompromis, dhe duket se janë vendosur me një gjendje të fortë emocionale. Ky është arti që nuk kërkon të kënaqë syrin me harmoni klasike, por të zgjojë ndjenja të thella e shpesh të papërshtatshme. Përplasja e ngjyrave, shtresimet e bojës dhe vendosja e papritur e kontrasteve krijojnë një gjendje “drame vizuale”.

Mesazhi i mundshëm
Piktura mund të shihet si një reflektim mbi marrëdhëniet njerëzore – dualitetin e bashkimit dhe ndarjes, afërsisë dhe distancës. Mund të simbolizojë gjithashtu përplasjen mes së brendshmes dhe së jashtmes, mes botës shpirtërore dhe realitetit të prekshëm. Hapësira e zbrazët në qendër mund të jetë vendi ku ndodhin pyetjet më të thella mbi ekzistencën, ndërsa ngjyrat e ndezura përreth janë emocionet që përpiqen t’i japin përgjigje.

Në thelb, kjo vepër nuk i ofron shikuesit një përgjigje të prerë – përkundrazi, e fton ta shohë boshllëkun, të ndiejë energjinë e ngjyrave dhe të përballet me tensionin që ekziston mes tyre.

Lees meer >> | 44 keer bekeken

Kjo pikturë me vaj në pëlhurë nga artisti Shefqet Avdush Emini është një shembull i fuqishëm i gjuhës vizuale ekspresioniste-abstrakte

Kjo pikturë me vaj në pëlhurë nga artisti Shefqet Avdush Emini është një shembull i fuqishëm i gjuhës vizuale ekspresioniste-abstrakte që ai përdor për të shprehur ndjenja, mendime dhe gjendje shpirtërore përtej kufijve të formës së njohur. Ngjyrat, teksturat dhe lëvizja brenda kompozicionit flasin me një energji të brendshme, sikur të ishin një dialog mes shpirtit të artistit dhe syrit të shikuesit.

Analiza e kompozicionit dhe ngjyrës

Në plan të parë, shohim një ndërthurje të fortë të ngjyrave të errëta blu dhe të zeza, të cilat krijojnë një bazë të thellë e pothuaj mistike. Kjo errësirë nuk është boshllëk – ajo është e ngarkuar me tension, me një energji të padukshme që duket se lëviz nën sipërfaqe. Mbi këtë bazë të errët, shpërthen një shirit i gjërë i ngjyrave të ngrohta: e verdha e ndezur, portokallia dhe e kuqja, të cilat janë të shkrira në mënyrë organike dhe të gjalla. Kontrasti midis errësirës dhe dritës krijon një dramë vizuale që na tërheq drejt qendrës së pikturës.

Ngjyra e verdhë, me tone të arta, mund të shihet si simbol i shpresës, i dritës, apo i një horizonti të largët. Ndërkohë, zona e kuqe dhe portokalli sjellin një ndjenjë pasioni, konflikti apo transformimi. Bluja e thellë në pjesën e sipërme nuk është thjesht qiell, por një hapësirë e pakufishme, një hapësirë emocionale dhe mendore që e rrethon gjithë skenën.

Teknika dhe gjestikulacioni artistik

Emini përdor gjestikulacione të gjera, goditje të furçës që duken të lira, por në të vërtetë janë shumë të menduara. Tekstura e trashë e bojës, shtresimet dhe mënyra si ngjyrat ndërthuren tregon një proces pune intensiv dhe intuitiv. Vizatimet e holla të bardha dhe blu që kalojnë mbi zonat e ngjyrës krijojnë një ndjenjë strukture brenda kaosit, sikur të ishin gjurmë të një figure apo një objekti që shfaqet në mes të abstraksionit.

Dimensioni emocional dhe simbolik

Kjo pikturë nuk kërkon nga shikuesi të njohë një skenë të qartë; përkundrazi, ajo fton interpretim personal. Disa mund ta shohin si një peizazh të abstraktuar, ku errësira është toka apo deti dhe ngjyrat e ngrohta përfaqësojnë lindjen e diellit. Të tjerë mund ta përjetojnë si një betejë emocionale, ku ngjyrat janë përplasja e forcave të brendshme.

Ky tip i abstraksionit është shpesh reflektim i gjendjes së brendshme të artistit – një mënyrë për të kanalizuar përvojat, kujtimet dhe emocionet në një gjuhë universale. Në punën e Eminit, kjo shpesh lidhet me historinë personale dhe kolektive, me përjetime të migrimit, identitetit dhe kujtesës kulturore.

Ndikimi tek shikuesi

Forca e kësaj pikture qëndron në aftësinë e saj për të komunikuar pa fjalë. Çdokush që e shikon, ndoshta do të ndalet më shumë në një zonë të ngjyrës, do të humbasë në rrjedhën e vijave, ose do të përpiqet të gjejë figura të njohura brenda abstraksionit. Kjo e bën veprën një hapësirë të hapur për reflektim dhe përjetim personal, duke e kthyer shikuesin në pjesë aktive të krijimit.

Në fund, kjo pikturë është një dëshmi e fuqisë së artit abstrakt për të shprehur atë që nuk mund të thuhet – një ftesë për të hyrë në botën emocionale të artistit dhe për të gjetur aty një pasqyrim të botës sonë të brendshme.
Shefqet Avdush Emini është një artist që ka zhvilluar një stil të njohur në qarqet ndërkombëtare, ku ekspresionizmi abstrakt ndërthuret me elemente lirike dhe shpesh me nëntekste autobiografike. Për ta kuptuar më mirë pikturën që më tregove, është e dobishme ta krahasojmë me veprat e tjera të tij.

Karakteristikat e stilit të tij

Në veprat e Emini-t dallohen disa elemente të përhershme:

Përdorimi i ngjyrave të forta kontrastive
Ngjyra nuk është thjesht dekorative, por bartëse e emocioneve dhe energjisë. Në shumë piktura të tij, bluja e thellë dhe e kuqja e ndezur krijojnë tension, ndërsa e verdha dhe e bardha ofrojnë çlirimin emocional.

Struktura e lirë por e menduar
Edhe pse duken si goditje spontane, linjat dhe ngjyrat janë të vendosura me një ndjenjë të brendshme ritmi. Ka një ekuilibër midis kaosit dhe harmonisë.

Shtresimi dhe tekstura
Ai shpesh punon me shtresa të dukshme boje, ku furça, spatula dhe madje edhe gërvishtjet krijojnë thellësi. Kjo teknikë i jep veprës një dimension fizik, jo vetëm vizual.

Lidhja e kësaj pikture me temat e tij të zakonshme

Emini shpesh e merr frymëzimin nga përvoja e tij personale si pjesë e diasporës dhe nga kujtesa e vendlindjes. Kjo përfshin:

Peizazhe të abstraktuara
Edhe kur nuk janë të qarta, forma dhe ngjyrat të kujtojnë horizonte, fusha, dete apo qiellra të trazuar. Në këtë pikturë, shtrirja horizontale e ngjyrave dhe kontrasti midis errësirës dhe dritës e sugjeron një hapësirë të hapur, ndoshta një kujtim i tokës.

Tension mes dritës dhe errësirës
Në shumë vepra të tij, errësira nuk është vetëm simbol negativ, por edhe vend ku lind shpresa. Në këtë pikturë, zona e errët blu dhe e zezë e poshtme dhe e sipërme duket se mban dhe ushqen shpërthimin e ngjyrave të ngrohta në qendër.

Figura të nënkuptuara
Në disa punë të tij, shfaqen figura njerëzore të stilizuara, të gati-zhdukura në ngjyra. Edhe këtu, linjat e holla në pjesën e sipërme mund të aludojnë një siluetë të vagullt, si një roje apo udhëtar.

Krahasimi me veprat e tjera

Në piktura të tjera të tij:

"Horizont i humbur" – ngjyrat e ngrohta në qendër janë të rrethuara nga blu dhe e zezë, njësoj si këtu, por me më shumë qartësi në ndarjen e zonave.

"Gjurmë kujtese" – ka një atmosferë më të errët, ku e kuqja shfaqet si plagë ose gjurmë, ndërsa këtu e kuqja ka një ton më energjik e jetësor.

"Baladë për tokën" – ngjyrat e verdha dhe të kuqe lidhen drejtpërdrejt me tokën dhe diellin, shumë afër ndjesisë që të jep kjo pikturë.

Interpretimi personal në kontekst

Duke e parë në lidhje me gjithë punën e tij, kjo pikturë mund të përfaqësojë një moment tranzicioni — një udhëtim nga errësira drejt dritës, nga e panjohura drejt një horizonti të shpresës. Silueta e vagullt mund të jetë vetë artisti, ose shikuesi, në këtë udhëtim metaforik.

Në këtë mënyrë, ajo mbetet e hapur ndaj interpretimit, por është e rrënjosur në motivet që Emini i përdor vazhdimisht: kontrasti, tensioni dhe transformimi përmes ngjyrës.

Lees meer >> | 44 keer bekeken

Kjo pikturë e artistit Shefqet Avdush emini, e realizuar në stilin e tij karakteristik ekspresionist, mbart një atmosferë të ngarkuar emocionalisht dhe një gjuhë vizuale që flet përtej formës së dukshme

Kjo pikturë e artistit Shefqet Avdush Emini, e realizuar në stilin e tij karakteristik ekspresionist, mbart një atmosferë të ngarkuar emocionalisht dhe një gjuhë vizuale që flet përtej formës së dukshme. Në pamje të parë, figura femërore shfaqet e zbehtë, e shkrirë mes sfondit dhe penelatave të lira, duke krijuar një ndjesi si të ishte një kujtim i vagullt, një figurë që vjen nga thellësitë e ndërgjegjes. Konturet nuk janë të sakta dhe kjo mungesë e precizionit nuk është rastësore – ajo e zhvendos vëmendjen nga realizmi drejt ndjenjës, duke e bërë shikuesin të përqendrohet në atmosferë dhe jo në detaje.

Ngjyrat e ngrohta, kryesisht tonet e kafenjta, okrës dhe bezhës, ndërthuren me hije të errëta e të bardha që duken si shpërthime drite e errësire. Kjo përplasje ngjyrash mund të lexohet si një metaforë për tensionin midis intimitetit dhe distancës, midis pranisë dhe mungesës. Sfondi nuk është thjesht një hapësirë bosh – ai duket sikur është pjesë e figurës, duke sugjeruar një lidhje të pandarë midis subjektit dhe mjedisit emocional ku ajo ekziston.

Figura është e gjatë dhe e hollë, me një qafë të theksuar e të shtrirë, çka mund të interpretohet si një shenjë elegance, por edhe si një ndjenjë e brishtë e ekspozimit. Fytyra mbetet e paqartë, me tipare të zbehura, pothuaj të padallueshme, duke krijuar një hapësirë për projeksionin e shikuesit – ajo mund të jetë kushdo, ose ndoshta askush në kuptimin tradicional. Kjo anonimitet i qëllimshëm i jep figurës një universalitet emocional.

Nga pikëpamja e kompozicionit, vëmë re një ekuilibër midis zonave të mbushura me ngjyrë të dendur dhe atyre ku penelata është më e lehtë, më e tejdukshme. Ky ritëm i brendshëm i pikturës i jep asaj lëvizje dhe frymëmarrje. Drita që duket se vjen nga e majta e sipërme ndriçon pjesërisht fytyrën dhe trupin, duke krijuar kontraste që thellojnë përvojën vizuale dhe duke i dhënë dimension emocional.

Në interpretim të thellë, kjo pikturë mund të shihet si një reflektim mbi identitetin dhe kujtesën. Pamja e turbullt e figurës sugjeron kalueshmërinë e momenteve dhe njerëzve në jetën tonë, ndërsa ngjyrat dhe penelatat e papërfunduara flasin për procesin e përhershëm të formimit dhe humbjes së imazhit në mendjen tonë. Në këtë kuptim, Emini nuk po na ofron thjesht një portret, por një gjendje – një gjendje që është njëkohësisht intime dhe universale, personale dhe e përbashkët.

Vepra ngjall pyetje dhe nuk jep përgjigje të drejtpërdrejta, çka e bën atë të gjallë dhe të hapur ndaj interpretimeve të pafundme. Në të, shohim gjurmë të brishtësisë njerëzore, të bukurisë së përkohshme dhe të tensionit midis asaj që është e dukshme dhe asaj që mbetet e fshehur. Kjo është fuqia e artit të Shefqet Avdush Eminit – ai nuk flet me gjuhën e realizmit të ftohtë, por me gjuhën e ndjenjave të papërpunuara, të cilat arrijnë drejtpërdrejt në shpirtin e shikuesit.
Piktura e Shefqet Avdush Eminit që kemi përpara është një shembull i qartë i asaj se si arti nuk ka për qëllim vetëm të paraqesë realitetin, por ta riformulojë atë në mënyrë që të na lejojë të ndiejmë më thellë, të mendojmë më gjatë dhe të hyjmë në një dimension ku ndjesia dhe reflektimi shkrijnë kufijtë e tyre. Në këtë vepër, figura femërore qëndron si një prani gjysmë e prekshme, gjysmë e zhdukur, e vendosur në një hapësirë ku koha duket e pezulluar. Nuk është një figurë e “mbyllur” brenda kornizës së saj, por një element që shpërhapet, sikur të ishte një kujtim që po zbehet ose një ëndërr që sapo ka filluar të marrë formë.

Stili ekspresionist që Emini përdor është i çliruar nga rregullat e forta të realizmit. Ai nuk është i interesuar të riprodhojë fytyrën, trupin apo rrobat me saktësi anatomike; ai synon diçka më të thellë: të kapë pulsimin e brendshëm të subjektit, atmosferën e tij të padukshme. Kjo shprehet përmes penelatave të guximshme, të shpejta dhe të pasigurta, ku çdo goditje furçeje duket sikur mban brenda një emocion të papërpunuar. Nuk ka “përfundim” të plotë në këtë pikturë – është një gjendje e hapur, një shprehje në proces, ashtu si vetë jeta dhe kujtesa.

Ngjyrat e përdorura janë një përzierje e harmonisë dhe tensionit. Tonet e ngrohta – okër, bezhë, nuanca të buta kafeje – krijojnë një ndjesi intimiteti dhe afërsie. Por këto ngjyra ndërthuren me hije të errëta dhe goditje të bardha të forta që thyejnë qetësinë, duke krijuar kontraste të forta vizuale dhe emocionale. E bardha, që shfaqet si një shpërthim drite pranë kokës dhe shpatullave, mund të shihet si simbol i shpresës, kujtimit të pastër, ose dritës së brendshme të subjektit, ndërsa e zeza e flokëve dhe hijet përreth sugjerojnë misteriozitet, ndoshta edhe melankoli.

Qafa e gjatë dhe e hollë e figurës është një element që tërheq vëmendjen. Ajo e zgjat trupin lart, duke e lidhur kokën dhe mendimin me një hapësirë më të lartë, gati si një urë midis trupit tokësor dhe një dimensioni shpirtëror. Ky zgjerim vertikal i trupit nuk është thjesht një zgjedhje estetike – ai komunikon brishtësinë, por edhe një lloj fisnikërie të heshtur.

Fytyra, si një zonë e turbullt, pa tipare të qarta, është ndoshta pjesa më e fuqishme e gjithë pikturës. Ky paqartësim nuk është mungesë aftësie teknike – përkundrazi, është një zgjedhje e vetëdijshme artistike. Duke mos i dhënë shikuesit detaje konkrete, Emini e detyron atë të projektojë ndjenjat e veta mbi figurën. Në këtë mënyrë, portreti bëhet një pasqyrë emocionale ku secili sheh diçka ndryshe – një person të humbur, një dashuri të harruar, një figurë të shpirtit, ose thjesht një prani të heshtur.

Sfondi nuk është thjesht një hapësirë boshe që shërben për të nxjerrë në pah figurën. Ai është një terren i trazuar, një peizazh emocional ku goditjet e furçës dhe përzierja e ngjyrave tregojnë një histori paralele me figurën kryesore. Është si një hapësirë ku janë ngulitur kujtime, ndjenja dhe fragmente përvoje, të gjitha të ngatërruara e të paqarta, por gjithsesi të pranishme. Kjo e bën figurën të duket si pjesë e pandashme e kësaj hapësire – ajo nuk qëndron mbi një sfond, ajo është e thurur me të.

Në një nivel më të thellë simbolik, kjo pikturë mund të shihet si një reflektim mbi identitetin e njeriut dhe rolin e kujtesës në formësimin e tij. Tiparet e turbullta të figurës tregojnë se identiteti nuk është gjithmonë i qartë dhe i pandryshueshëm – ai është një proces i vazhdueshëm, i ndikuar nga ndjenjat, nga koha, nga marrëdhëniet dhe nga humbjet. Po ashtu, mungesa e detajeve të sakta krijon një hapësirë për universalitet – kjo grua mund të jetë kushdo, nga çdo kohë e çdo vend, një figurë e përjetshme e ndjesisë njerëzore.

Në fund, ajo që e bën këtë pikturë të fuqishme është pikërisht ky përzierje i së dukshmes dhe së padukshmes, i formës dhe boshllëkut, i dritës dhe hijes. Shefqet Avdush Emini arrin të kapë një gjendje që është e ndjerë më shumë sesa e parë. Ai nuk na jep një histori të plotë, por një fragment emocional – dhe është pikërisht ky fragment që ndez imagjinatën tonë, duke na lënë të mbushim boshllëqet me përvojat tona personale. Në këtë kuptim, piktura nuk është thjesht një objekt vizual, por një proces bashkë-krijimi midis artistit dhe shikuesit.

Nëse do të shikohej nga afër, do të ndjeje se çdo shtresë boje mban brenda një frymëmarrje, një puls, një çast të jetuar. Dhe është kjo gjallëri e brendshme që e bën veprën të mos jetë kurrë e heshtur – ajo vazhdon të flasë, herë butë e herë me tension, duke të ftuar të rikthehesh dhe ta shohësh sërish, çdo herë me sy të rinj.

Lees meer >> | 39 keer bekeken

Kjo pikturë e Shefqet Avdush Emini-t përfaqëson një shembull të qartë të qasjes së tij ekspresioniste dhe të abstraksionit figurativ

Kjo pikturë e Shefqet Avdush Emini-t përfaqëson një shembull të qartë të qasjes së tij ekspresioniste dhe të abstraksionit figurativ, ku ngjyrat, drita dhe forma bashkohen për të krijuar një atmosferë të pasur me emocion dhe nënkuptime. Në shikim të parë, duket sikur kemi të bëjmë me dy figura të mbivendosura, fytyra femërore të tretura në një sfond fluid e të gjallë. Por sa më gjatë ta sodisësh, aq më shumë të fton të humbësh në shtresat e saj vizuale dhe kuptimore.

Përdorimi i ngjyrës është qartësisht emocional dhe jo thjesht ilustrativ. Bluja e thellë e sfondit krijon një ndjesi të qetësisë së tensionuar, si një oqean i brendshëm ku mendimet dhe ndjenjat përplasen. Ngjyrat e ngrohta – e verdha, portokallia, e kuqja – shpërthejnë në qendër si një energji jetësore, duke kontrastuar fort me blunë rrethuese. Kjo përballje kromatike duket se pasqyron konfliktin midis botës së brendshme dhe asaj të jashtme, midis ëndrrës dhe realitetit, midis heshtjes dhe shpërthimit emocional.

Në nivel figurativ, fytyrat nuk janë të përkufizuara qartë – konturet treten, sytë janë më tepër hije se sa dritare të qarta shpirti, buzët janë të pranishme por jo dominuese. Ky paqartësim është një strategji artistike që na lejon të ndjejmë një lloj “shpërbërjeje” identitare, si nëse autori dëshiron të tregojë se njeriu nuk është kurrë një imazh i vetëm, por një shumësi shtresash, kujtimesh dhe gjendjesh që bashkëjetojnë e përplasen.

Emini shpesh punon në kufirin mes figuratives dhe abstraktes, dhe kjo pikturë është një shembull tipik i këtij ekuilibri delikat. Vizatimi nuk është i detajuar – nuk ka linja të forta, por brushë të lirshme, gati impulsive, që nganjëherë duket se ndjekin ritmin e frymëmarrjes apo të rrahjes së zemrës. Teknika e tij ngjan me një improvizim muzikor: çdo ngjyrë dhe goditje brushë është një notë që bashkohet për të krijuar një melodi vizuale.

Në aspekt simbolik, prania e dy fytyrave të mbivendosura mund të lexohen si një metaforë për dualitetin njerëzor: ne jemi gjithmonë dy ose më shumë versione të vetes – ai që e tregojmë dhe ai që e fshehim, ai që duam të jemi dhe ai që realisht jemi. Gjithashtu, kjo mbivendosje krijon një ndjesi lëvizjeje kohore, si një imazh i kapur në tranzicion, duke përçuar idenë e kalimshmërisë dhe ndryshimit të vazhdueshëm.

Në fund, piktura nuk të ofron përgjigje të drejtpërdrejta. Ajo të sfidon të hysh në dialog me të, të gjesh vetveten në shtresat e saj dhe të ndjesh, më shumë sesa të kuptosh me logjikë. Ky është thelbi i veprës së Emini-t – një art që nuk shpjegohet plotësisht, por përjetohet si një përvojë emocionale dhe shpirtërore.

Lees meer >> | 34 keer bekeken

Piktura që ke sjellë është një nga veprat karakteristike të artistit Shefqet Avdush emini, një emër i njohur në artin bashkëkohor shqiptar dhe ndërkombëtar

Piktura që ke sjellë është një nga veprat karakteristike të artistit Shefqet Avdush Emini, një emër i njohur në artin bashkëkohor shqiptar dhe ndërkombëtar. Emini njihet për qasjen e tij ekspresioniste-abstrakte, ku ngjyrat, drita dhe forma nuk shërbejnë thjesht për të përshkruar realitetin, por për të shprehur emocionin e brendshëm dhe dimensionin shpirtëror të subjektit. Në këtë vepër, ai shfaq një figurë njerëzore të trajtuar me një intensitet ngjyrash dhe një gjuhë piktorike që sfidon çdo përkufizim tradicional.

Analiza formale
Figura qëndron në qendër të kompozicionit, por konturet e saj janë të mjegulluara, gati të shkrira me sfondin. Kjo krijon një ndjesi të fortë fluiditeti, sikur kufijtë mes trupit dhe hapësirës janë të përkohshëm. Ngjyra blu, e përdorur gjerësisht për fytyrën dhe trupin, është simbol i thellësisë emocionale, i qetësisë së tronditur, por edhe i izolimit. Kontrasti mes blusë së ftohtë dhe njollave të ngrohta në sfond – portokalli, të verdha dhe të kuqe – krijon tension vizual dhe emocional. Këto njolla duken si shpërthime energjie, kujtimesh apo emocionesh që rrethojnë dhe ndoshta konsumojnë figurën.

Analiza psikologjike dhe emocionale
Fytyra e subjektit është vetëm pjesërisht e dallueshme, me tipare që duken sikur po treten ose po formohen sapo. Kjo ambiguitet sugjeron një gjendje tranzicioni, një identitet në formim ose në shpërbërje. Shikuesi nuk merr një portret të qartë, por një gjendje mendore të përkthyer në formë vizuale. Kjo e bën pikturën më shumë një “gjurmë emocioni” sesa një përshkrim realist. Bluja mbi fytyrë mund të shihet si një metaforë për heshtjen, distancën emocionale apo për një gjendje introspektive të thellë. Nga ana tjetër, nuancat e gjelbra të ndërthurura me blu krijojnë një dimension natyror, sikur figura është e lidhur me elementin tokë apo natyrë, por gjithashtu e mbytur prej tij.

Analiza konceptuale
Shefqet Avdush Emini shpesh krijon vepra ku kufiri mes figuratives dhe abstraktes është i paqartë, duke i dhënë përparësi ndjesisë mbi narrativën. Në këtë pikturë, sfondi nuk është thjesht një hapësirë e zbrazët; ai është një peizazh emocional ku ngjyrat ndërveprojnë si forca të padukshme – kujtime, frikëra, shpresa – që ndikojnë tek figura. Kjo e vendos veprën në një dimension universal: nuk kemi të bëjmë vetëm me një individ, por me një përfaqësim të gjendjes njerëzore në përgjithësi, ku identiteti është gjithmonë në lëvizje dhe në konflikt me botën e jashtme.

Stili dhe teknika
Teknika duket impulsive, me goditje furçe të gjera dhe shtresa ngjyrash të vendosura në mënyrë intuitive. Kjo spontaneitet piktorike është tipike e ekspresionizmit, por në veprën e Eminit ajo merr një dimension më poetik. Ai nuk synon të tronditë me agresivitet ngjyrash, por të krijojë një atmosferë meditative që gjithsesi mbart tension të brendshëm. Ngjyrat janë vendosur me një lloj lirshmërie që të kujton se arti i tij nuk është i kufizuar nga rregullat akademike, por ushqehet nga një proces i brendshëm emocional.

Kjo pikturë është një shembull i qartë se si arti mund të jetë një formë komunikimi emocional pa fjalë. Ajo nuk kërkon t’i japë shikuesit përgjigje të drejtpërdrejta, por e fton në një udhëtim interpretativ, ku çdo person mund të projektojë emocionet, kujtimet dhe pyetjet e veta. Shefqet Avdush Emini, përmes kësaj vepre, arrin të kapë jo thjesht një figurë, por një gjendje të paqëndrueshme dhe të thellë njerëzore – një çast mes ekzistencës dhe shkrirjes, mes qartësisë dhe mjegullës.

Nëse do të doje, mund të bëja edhe një interpretim semiotik të detajuar, duke analizuar simbolikën e secilës ngjyrë dhe pozicionimin e figurës në hapësirë. Kjo do ta thellonte më shumë leximin e veprës.

Lees meer >> | 34 keer bekeken

Në Kosovë është krijuar një grup i ashtuquajtur “artistë profesionalë”

Në Kosovë është krijuar një grup i ashtuquajtur “artistë profesionalë”, të cilët në fakt nuk përfaqësojnë as artin, as profesionalizmin, por një mjerim të maskuar me tituj e privilegje të pamerituara. Ata organizojnë simpoziume me mjetet e shoqërisë, duke shfrytëzuar hapësira dhe mundësi që nuk ua ka dhënë talenti, por servilizmi, intrigat dhe lidhjet e errëta me pushtetin. Në këtë grup hyjnë disa figura të stërkëqura, që e mbajnë veten për profesorë në Fakultetin e Arteve, por që në thelb janë dështakë, të cilëve arti nuk u ka rrjedhur kurrë nga shpirti, por vetëm nga kalkulimet e ulëta për të mbajtur karrigen e punës.

Sa tragjike dhe njëkohësisht qesharake është gjendja kur studentët e tyre, ata që supozohet të udhëhiqen nga dija e këtyre “profesorëve”, arrijnë të jenë shumë më të suksesshëm, më kreativë dhe me vlera më të thella artistike se vetë ata që, pa meritë, i kanë zënë ato vende pune. Ky është mjerimi i tyre moral dhe intelektual: të prodhojnë gjenerata që i tejkalojnë me lehtësi, ndërkohë që vetë mbesin të vegjël, të zbrazët dhe të paaftë përballë së vërtetës së artit.

Këto krijesa të qoroditura, të shformuara shpirtërisht, merren pas shpinës sime duke agjituar e shpifur në vendet ku unë promovoj artin tim. Ata janë mjeshtër të intrigës, gënjeshtrës dhe tradhtisë, të aftë vetëm për të helmuar ajrin ku vetë frymojnë. Nuk kanë kurajon të përballen ballë për ballë, sepse e dinë mirë se aty do të shfaqej e zhveshur paaftësia e tyre. Prandaj fshihen pas perdeve të errëta të shpifjes, duke vepruar në mënyrë qyqare, si hije të pafuqishme që i tremben dritës së artit të vërtetë.

Ndërkohë, unë marr ftesa e thirrje nga e gjithë bota, aq shumë sa është e pamundur t’iu përgjigjem të gjitha. Dhe pikërisht këtu qëndron thelbi i gjelbërimit të tyre: pse këta njerëz veprojnë në këto mënyra të ulëta? Përgjigjja është e qartë dhe e padiskutueshme – xhelozia profesionale. Ata nuk mund ta durojnë dot faktin që arti im ka kaluar kufijtë, që unë jam pjesë e historisë ndërkombëtare të artit, ndërkohë që emrat e tyre nuk njihen as brenda lagjes ku jetojnë.

Fatkeqësisht, këta mediokër gëzojnë mbështetjen e politikës aktuale dhe të Ministrisë së Kulturës, e cila shpeshherë ka mbështetur antitalentin dhe jo vlerën e mirëfilltë artistike. Por duhet ta dinë se gjykata e vërtetë nuk është ajo e pushtetit të përkohshëm, por historia. Nëse nuk i gjykon gjyqi i ligjit, atëherë do t’i gjykojë historia – dhe historia nuk fal! Ajo i ka varrosur gjithmonë ata që kanë dashur ta pengojnë artin e vërtetë dhe e ka ngritur lart atë që i ka shërbyer së mirës, së bukurës dhe të vërtetës.

Ky është patriotizmi ynë i vërtetë, kjo është mënyra se si ne punojmë për çështjen tonë madhore: duke i treguar botës art të vërtetë, me integritet, me gjuhë shpirtërore e me mesazh universal. Ndërsa ata mbeten thjesht hije të vetes së tyre, figura të palara të një kohe të korruptuar, unë dhe vlerat e mia do të mbesim të pashlyeshme në kujtesën e artit botëror.

ENGLISH

In Kosovo, there exists a so-called group of “professional artists,” who in reality represent neither art nor professionalism, but a lamentable spectacle disguised with titles and unearned privileges. They organize symposiums using public resources, exploiting opportunities not granted by talent, but by servility, intrigue, and obscure connections with power. Within this group are certain figures, tragically misguided, who hold themselves up as professors at the Faculty of Arts, yet in essence are failures, whose souls have never truly known art, only schemes to maintain their positions.

How tragic—and at the same time, laughable—is it that their students, those supposedly guided by the wisdom of these “professors,” consistently surpass them, achieving far greater success, creativity, and genuine artistic value than the very individuals who have, without merit, secured those jobs. This is the true moral and intellectual poverty of these so-called leaders: to produce generations that effortlessly surpass them while they themselves remain small, empty, and incapable of confronting the truth of art.

These misguided creatures, spiritually deformed, operate behind my back, spreading agitation and slander wherever I promote my art. They are masters of intrigue, falsehood, and betrayal, skilled only at poisoning the environment in which they exist. They lack the courage to face me directly, knowing that their incompetence would be fully exposed. Hence, they hide behind dark curtains of deceit, acting in a pitiful, cowardly manner, like shadows too weak to endure the light of genuine art.

Meanwhile, I receive invitations and calls from all over the world—so many that it is impossible to respond to all. And here lies the core of their envy: why do these people act in such base ways? The answer is clear and indisputable—professional jealousy. They cannot endure the fact that my art transcends borders, that I am part of the international history of art, while their names remain unknown even within their own neighborhoods.

Unfortunately, these mediocrities rejoice in the support of current political powers and the Ministry of Culture, which too often has favored incompetence over genuine artistic merit. But they should know that the true court is not that of temporary authority, but of history. If they escape the judgment of law, they will inevitably be judged by history—and history forgives no one. It has always buried those who sought to obstruct true art and has elevated those who serve the good, the beautiful, and the truthful.

This is our true patriotism. This is how we work for our great cause: by presenting the world with authentic art, with integrity, spiritual language, and a universal message. Meanwhile, they remain nothing but shadows of themselves, hollow figures of a corrupt era, while I and the values I represent will remain indelible in the memory of global art.

Lees meer >> | 41 keer bekeken

Abdallah Sinjlawi Art ka ndarë një foto të Shefqet Avdush eminit

Lees meer >> | 42 keer bekeken