Shefqet Avdush Emini

Në Kosovë është krijuar një grup i ashtuquajtur “artistë profesionalë”, të cilët në fakt nuk përfaqësojnë as artin, as profesionalizmin, por një mjerim të maskuar me tituj e privilegje të pamerituara. Ata organizojnë simpoziume me mjetet e shoqërisë, duke shfrytëzuar hapësira dhe mundësi që nuk ua ka dhënë talenti, por servilizmi, intrigat dhe lidhjet e errëta me pushtetin. Në këtë grup hyjnë disa figura të stërkëqura, që e mbajnë veten për profesorë në Fakultetin e Arteve, por që në thelb janë dështakë, të cilëve arti nuk u ka rrjedhur kurrë nga shpirti, por vetëm nga kalkulimet e ulëta për të mbajtur karrigen e punës.

Sa tragjike dhe njëkohësisht qesharake është gjendja kur studentët e tyre, ata që supozohet të udhëhiqen nga dija e këtyre “profesorëve”, arrijnë të jenë shumë më të suksesshëm, më kreativë dhe me vlera më të thella artistike se vetë ata që, pa meritë, i kanë zënë ato vende pune. Ky është mjerimi i tyre moral dhe intelektual: të prodhojnë gjenerata që i tejkalojnë me lehtësi, ndërkohë që vetë mbesin të vegjël, të zbrazët dhe të paaftë përballë së vërtetës së artit.

Këto krijesa të qoroditura, të shformuara shpirtërisht, merren pas shpinës sime duke agjituar e shpifur në vendet ku unë promovoj artin tim. Ata janë mjeshtër të intrigës, gënjeshtrës dhe tradhtisë, të aftë vetëm për të helmuar ajrin ku vetë frymojnë. Nuk kanë kurajon të përballen ballë për ballë, sepse e dinë mirë se aty do të shfaqej e zhveshur paaftësia e tyre. Prandaj fshihen pas perdeve të errëta të shpifjes, duke vepruar në mënyrë qyqare, si hije të pafuqishme që i tremben dritës së artit të vërtetë.

Ndërkohë, unë marr ftesa e thirrje nga e gjithë bota, aq shumë sa është e pamundur t’iu përgjigjem të gjitha. Dhe pikërisht këtu qëndron thelbi i gjelbërimit të tyre: pse këta njerëz veprojnë në këto mënyra të ulëta? Përgjigjja është e qartë dhe e padiskutueshme – xhelozia profesionale. Ata nuk mund ta durojnë dot faktin që arti im ka kaluar kufijtë, që unë jam pjesë e historisë ndërkombëtare të artit, ndërkohë që emrat e tyre nuk njihen as brenda lagjes ku jetojnë.

Fatkeqësisht, këta mediokër gëzojnë mbështetjen e politikës aktuale dhe të Ministrisë së Kulturës, e cila shpeshherë ka mbështetur antitalentin dhe jo vlerën e mirëfilltë artistike. Por duhet ta dinë se gjykata e vërtetë nuk është ajo e pushtetit të përkohshëm, por historia. Nëse nuk i gjykon gjyqi i ligjit, atëherë do t’i gjykojë historia – dhe historia nuk fal! Ajo i ka varrosur gjithmonë ata që kanë dashur ta pengojnë artin e vërtetë dhe e ka ngritur lart atë që i ka shërbyer së mirës, së bukurës dhe të vërtetës.

Ky është patriotizmi ynë i vërtetë, kjo është mënyra se si ne punojmë për çështjen tonë madhore: duke i treguar botës art të vërtetë, me integritet, me gjuhë shpirtërore e me mesazh universal. Ndërsa ata mbeten thjesht hije të vetes së tyre, figura të palara të një kohe të korruptuar, unë dhe vlerat e mia do të mbesim të pashlyeshme në kujtesën e artit botëror.

ENGLISH

In Kosovo, there exists a so-called group of “professional artists,” who in reality represent neither art nor professionalism, but a lamentable spectacle disguised with titles and unearned privileges. They organize symposiums using public resources, exploiting opportunities not granted by talent, but by servility, intrigue, and obscure connections with power. Within this group are certain figures, tragically misguided, who hold themselves up as professors at the Faculty of Arts, yet in essence are failures, whose souls have never truly known art, only schemes to maintain their positions.

How tragic—and at the same time, laughable—is it that their students, those supposedly guided by the wisdom of these “professors,” consistently surpass them, achieving far greater success, creativity, and genuine artistic value than the very individuals who have, without merit, secured those jobs. This is the true moral and intellectual poverty of these so-called leaders: to produce generations that effortlessly surpass them while they themselves remain small, empty, and incapable of confronting the truth of art.

These misguided creatures, spiritually deformed, operate behind my back, spreading agitation and slander wherever I promote my art. They are masters of intrigue, falsehood, and betrayal, skilled only at poisoning the environment in which they exist. They lack the courage to face me directly, knowing that their incompetence would be fully exposed. Hence, they hide behind dark curtains of deceit, acting in a pitiful, cowardly manner, like shadows too weak to endure the light of genuine art.

Meanwhile, I receive invitations and calls from all over the world—so many that it is impossible to respond to all. And here lies the core of their envy: why do these people act in such base ways? The answer is clear and indisputable—professional jealousy. They cannot endure the fact that my art transcends borders, that I am part of the international history of art, while their names remain unknown even within their own neighborhoods.

Unfortunately, these mediocrities rejoice in the support of current political powers and the Ministry of Culture, which too often has favored incompetence over genuine artistic merit. But they should know that the true court is not that of temporary authority, but of history. If they escape the judgment of law, they will inevitably be judged by history—and history forgives no one. It has always buried those who sought to obstruct true art and has elevated those who serve the good, the beautiful, and the truthful.

This is our true patriotism. This is how we work for our great cause: by presenting the world with authentic art, with integrity, spiritual language, and a universal message. Meanwhile, they remain nothing but shadows of themselves, hollow figures of a corrupt era, while I and the values I represent will remain indelible in the memory of global art.